Co masz pod ctrl+V?

Joasia

[link widoczny dla zalogowanych]

PRM

http://www.youtube.com/watch?v=M1ufW2INWmM

Joasia

[link widoczny dla zalogowanych]

PRM

A przed nią bieży baranek. A nad nią lata motylek

xd

Joasia

[link widoczny dla zalogowanych]

;/

Draught

Spierdalaj – potoczne polskie słowo, używane jako odsyłacz, będący przeciwieństwem wołacza. Stosowane, gdy rozmówca nie reaguje na zwroty grzecznościowe Panie, idź pan sobie!, Panie, odczep się pan! lub Spieprzaj, dziadu!

PRM

[link widoczny dla zalogowanych]

Antynomia

sądowe, jest adwokatem, w rozmowie ma pewne... zacięcie, a tymczasem pisze jak analfabeta. Wszyscy się poruszyli; oczekiwali zgoła czego innego.
- Toż oni wszyscy tak piszą - przerwał milczenie Razumichin.
- Czytałeś?
- Tak.
- Pokazywałyśmy panu, Rodia... radziłyśmy się – bąkała zmieszana Pulcheria Aleksandrowna.
- Jest to właśnie styl sądowniczy - wtrącił Razumichin - sądowe papiery dotychczas tak się pisze.
- Sądowniczy? Tak, właśnie: sądowniczy, kancelaryjny... Nie ze wszystkim ignorancki, ale i nie ze wszystkim literacki; kancelaryjny!
- Piotr Pietrowicz nie ukrywa bynajmniej, że uczył się za ciężko zdobyte grosze, i nawet się szczyci, że sam torował sobie drogę - zauważyła Dunia, nieco dotknięta nowym tonem brata.
- Ha, jeżeli się szczyci, to ma czym - ja nie oponuję: Duniu, uraziło cię podobno, że z całego listu wysnułem takie płoche spostrzeżenie, i sądzisz, że umyślnie gadam o takich błahostkach, by wywrzeć na tobie złość. Otóż przeciwnie, ten styl nasunął mi pewne spostrzeżenie, które wcale nie jest od rzeczy w tym wypadku. W liście jest taki zwrot: "Niech Panie mają za złe tylko sobie samym", zwrot nader znamienny i wyraźny: oprócz tego zaś jest groźba, że natychmiast odejdzie, gdybym przyszedł. Ta groźba odejścia równa się groźbie, że porzuci was obydwie, jeżeli nie będziecie mu posłuszne, i to porzuci teraz, kiedy już ściągnął was do Petersburga. Otóż jak się zdaje: czy ten zwrot pod piórem Łużyna jest tak samo obraźliwy, jak gdyby napisał to on (wskazał na Razumichina) albo Zosimow, albo kto z nas?
- Nie - odrzekła Dunieczka żywo - doskonale zrozumiałam, że to tylko zostało zbyt naiwnie wysłowione i że może po prostu jest nieszczególnym stylistą... Dobrześ to osądził, Rodia. Nawet się nie spodziewałam...
- Zostało to wyrażone po sądowemu, a po sądowemu inaczej napisać nie sposób, i wypadło to grubiej, niż może chciał. Skądinąd muszę cię trochę rozczarować: w tym liście jest jeszcze jeden zwrot, jedno oszczerstwo pod moim adresem, i to wcale paskudniutkie. Pieniądze dałem wczoraj wdowie, suchotniczej i strapionej kobiecie, przy tym nie "pod pozorem pogrzebu", tylko wprost na pogrzeb, i nie na ręce córki - panny, jak on pisze, "ostatniego prowadzenia" (widziałem ją wczoraj pierwszy raz w życiu), lecz samej wdowie. W tym wszystkim upatruję zbyt pochopną chęć osmarowania mnie i poróżnienia z wami. Wyrażono to zaś znowuż po sądowemu, to znaczy ze zbyt jaskrawym ujawnieniem celu i z pośpiechem nader naiwnym. Człowiek to rozumny, jednak na to, by rozumnie postępować - sam rozum nie wystarcza. Wszystko to określa człowieka, i... nie myślę, żeby tak bardzo cię cenił. A komunikuję to wyłącznie ku pouczeniu, ponieważ szczerze życzę ci dobrze...
Dunieczka nie odpowiedziała; decyzję powzięła już przedtem, czekała tylko wieczoru.
- Więc jakże postanawiasz, Rodia? - spytała Pulcheria Aleksandrowna, jeszcze bardziej zaniepokojona jego nowym, nieoczekiwanie rzeczowym tonem.
- Niby co mam "postanowić"?
- Piotr Pietrowicz pisze, żeby ciebie nie było wieczorem i że on odejdzie... gdybyś przyszedł. No więc jakże?... będziesz?
- O, tu decyzja należy już nie do mnie, tylko, po pierwsze, do ciebie, mamo, jeżeli taki warunek Piotra Pietrowicza mamy nie obraża, po wtóre zaś, do Duni, o ile ona także nie czuje się obrażona. A ja zrobię jak będziecie chciały - dorzucił oschle.
- Dunieczka już postanowiła i ja się z nią zupełnie zgadzam - skwapliwie powiedziała Pulcheria Aleksandrowna.
- Postanowiłam prosić ciebie Rodia, a nawet nastawać, żebyś koniecznie był dziś u nas - rzekła Dunia. - Przyjdziesz?
- Przyjdę.
- Pana także prosiłabym do nas o ósmej - zwróciła się do Razumichina. - Mamo, pana zapraszam także.
- To świetnie, Dunieczko. Jak zdecydujecie, niech już tak będzie. Dla mnie to nawet ulga; nie cierpię udawać i kłamać; lepiej mówmy wszyscy prawdę... Jeżeli Piotr Pietrowicz się pogniewa, no to trudno!

4

W tej chwili drzwi uchyliły się cicho i do pokoju weszła, lękliwie się oglądając, jakaś dziewczyna. Wszyscy obrócili się do niej ze zdziwieniem i ciekawością. Raskolnikow zrazu jej nie poznał. Była to Zofia Siemionowna Marmieładow. Wczoraj widział ją po raz pierwszy, ale w takiej chwili, w takich okolicznościach i w takim stroju, że w pamięci jego utrwalił się obraz innej zupełnie osoby. Teraz była to dziewczyna ubrana skromnie, nawet biednie, bardzo

Joasia

Dmitrij Iwanowicz Mendelejew

PRM

Slash - Paradise City

Antynomia

504446071

PRM

http://www.youtube.com/watch?v=116HwMvSMpQ&feature=relmfu

Draught

Choć czasy starożytnej Grecji i starożytnego Rzymu wydają się odległe, to jednak wiele elementów antycznej cywilizacji przetrwało do dziś. Kiedy zadajemy sobie pytanie nad korzeniami naszej cywilizacji, to bez wątpienia wskazać możemy na antyczną cywilizację grecką i rzymską. Bez antycznej myśli filozoficznej, nauki i działalności kulturalnej Greków i Rzymian nasz świat nie byłby taki, jakim jest obecnie.

Starożytni Grecy, jako pierwsi w sposób naukowy, oderwany od religii, starali się wytłumaczyć pochodzenie świata i jego struktury. W taki właśnie sposób narodziła się filozofia, która jest jednym z największych osiągnięć starożytności. Powyższe pytania zadawali sobie tzw. jońscy filozofowie przyrody z Talesem z Miletu (VII/VI w. p.n.e.) na czele. Ogromny wpływ na poglądy późniejszych filozofów wywarły tezy stawiane przez Heraklita z Efezu (VI/V w. p.n.e.), który uznał, że rzeczy podlegają nieustannym zmianom (w przyrodzie wszystko płynie, czyli panta rhei). Heraklit zajmował się także problemami etycznymi, a do jego poglądów odwoływał się m. in. Hegel. Także koncepcja atomów, czyli małych niepodzielnych cząsteczek, z których składa się świat, głoszona przez atomistów (z Demokrytem na czele) znalazła uznanie w czasach późniejszych. Jednym z najwybitniejszych greckich filozofów był, żyjący na przełomie V i IV w. p.n.e. Sokrates, który głosił istnienie prawdy obiektywnej i bezwzględnego dobra. To w starożytnej Grecji narodziła się filozoficzna szkoła cyników, którzy negowali wszystkie wartości. Jej znanym przedstawicielem był, mieszkający w beczce, Diogenes z Synopy (V/IV w. p.n.e.). Cynicy głosili bowiem pogardę dla dóbr materialnych, a ich wyrzeczenie się otwierało drogę do szczęścia. Spośród wybitnych greckich filozofów należy też wspomnieć o Platonie (V/IV w. p.n.e.), założycielu słynnej Akademii i o Arystotelesie (IV w. p.n.e.) założycielu szkoły, zwanej Likejonem. To właśnie Arystoteles wydzielił logikę z filozofii, uznając ją za podstawę wszelkiej nauki. W Grecji narodził się też stoicyzm (Zenon z Kition IV/III w. p.n.e.), który głosił, że człowiek powinien żyć w zgodzie z zasadami swojego rozumu i że najwyższym i jedynym dobrem jest cnota. Za jej pomocą, według stoików, człowiek był w stanie przezwyciężać swoje namiętności i stany emocjonalne. Natomiast Epikur (IV/III w. p.n.e.) stwierdził, że człowiek czerpie szczęście z przyjemności, a najważniejsze dla niego było cieszenie się drobnymi przyjemnościami dnia codziennego (epikureizm). Z dorobku myśli greckiej obficie czerpali myśliciele rzymscy. Na przykład Seneka zwany Młodszym (I w. p.n.e./I w. n.e.), który odwoływał się do stoicyzmu. Natomiast pod jego wpływem pozostawał Marek Aureliusz, cesarz - filozof (panował w latach 161 - 180 n.e.). Grecka myśl filozoficzna dała początek filozofii europejskiej i wpłynęła na sposób, w jaki postrzegamy otaczający nas świat.

Starożytnym przyczynili się także do licznych odkryć z dziedziny matematyki, astronomii i geografii. W matematyce powszechnie stosuje się twierdzenia Talesa z Miletu (VII/VI w. p.n.e.) z zakresu geometrii. Pitagoras z Samos (VI w. p.n.e.), grecki matematyk i filozof, był autorem słynnego twierdzenia (tzw. twierdzenie Pitagorasa), że kwadrat przeciwprostokątnej równa się sumie kwadratów obu przyprostokątnych. Twierdzenie należy do największych osiągnięć greckich matematyków i obecnie nadal wykorzystywane jest ono do obliczeń matematycznych. Ważnym osiągnięciem na polu matematyki była także działalność Euklidesa z Aleksandrii (IV/III w. p.n.e.). Natomiast Klaudiusz Ptolemeusz (II w. n.e.), badacz z Aleksandrii, obliczył liczbę π. Archimedes z Syrakuz (III w. p.n.e.) był autorem wzorów na pole powierzchni i objętość walca i kuli. Ale znany jest głównie z tego, że to on sformułował tak zwane 'prawo Archimedesa', które mówi, że ciało zanurzone w cieczy traci ciężar równy ciężarowi cieczy, jaki został przez nie wyparty. Powszechnie znana anegdota głosi, że uczony odkrył to prawo w trakcie kąpieli, z której to uradowany wybiegł nago z okrzykiem "heureka", czyli "znalazłem". Nie mniejsze sukcesy odnosili Grecy w dziedzinie astronomii. To właśnie oni jako pierwsi nazwali świat kosmosem. Uczniowie Pitagorasa odkryli kulistość Ziemi i fakt, że obraca się ona wokół własnej osi. Teorię heliocentryczną (że to Słońce, a nie Ziemia jest w centrum) jako pierwszy wysunął Arystach z Samos (IV/III w. p.n.e.). Jednak wśród uczonych aż do czasów Kopernika większą popularnością cieszyła się teoria wspomnianego wcześniej Klaudiusza Ptolemeusza. To on uchodzi za twórcę teorii systemu geocentrycznego, zwanego też systemem ptolomejskim. W dziedzinie geografii szczególne dokonania miał Eratostenes z Kyrene (III/II w. p.n.e.), który jako pierwszy obliczył długość promienia Ziemi, a także jej obwodu. Jednak współcześni uczeni mają spore problemy z ustaleniem poprawności jego wyliczeń. Wszystko dlatego, że Eratostenes posługiwał się jednostkami długości, których dokładnej wartości nie znamy. Duży wkład w rozwój nauk o Ziemi miał wspomniany już Klaudiusz Ptolomeusz, który zebrał cały dorobek geograficzny starożytności aż do jego czasów. To on wymyślił określanie położenia geograficznego za pomocą długości i szerokości geograficznej.

Starożytnym zawdzięczamy także ideę etyki lekarskiej. Na przełomie V i VI w. p.n.e. swoją działalność w dziedzinie medycyny prowadził Hippokrates. Oprócz nowego podejścia do samego procesu leczenia (uznaje się go za prekursora w stosowaniu higieny i diety jako profilaktyki zdrowotnej), Hippokratesowi przyznaje się autorstwo przysięgi, którą lekarze składają do dnia dzisiejszego! W tak zwanej 'przysiędze Hippokratesa' lekarze obiecuję zawsze działać na korzyść chorych, wykorzystywać wszystkie swoje umiejętności, by ratować ich zdrowie i życie. Przysięga obejmowała zakaz wykonywania eutanazji (uśmiercania pacjentów) i namawiania pacjentów do niej, zakaz aborcji (usuwania ciąży). Lekarze zobowiązywali się także do zachowania tajemnicy lekarskiej.

Nasi przodkowie z czasów antycznych byli także prekursorami nauk humanistycznych. Od IV w. p.n.e. w Aleksandrii działała, słynna ze swoich bogatych zbiorów, biblioteka. Przy niej to działała szkoła, w której rozpoczęto badania językoznawcze. Badano zarówno strukturę gramatyczną, jak i treść dzieł. W taki sposób narodziła się filologia. To starożytni opisali deklinacje i koniugacje oraz ustalili zasady opisu składni. Choć ludzie współcześni nie posługują się na co dzień łaciną, jak to było w czasach starożytnych, i nie używają jej jako języka urzędowego czy języka dyplomacji, jak w okresie średniowiecza, to jednak łacina jest wciąż obecna w naszym życiu. Na jej bazie wykształciły się języki romańskie (francuski, włoski , hiszpański czy rumuński), a większość krajów posługuje się alfabetem łacińskim. Nie został także zapomniany alfabet grecki. Z obu języków starożytnych "przedostało" się do mowy współczesnej wiele pojęć, zwrotów i sformułowań. Zwłaszcza w takich dziedzinach, jak prawo, medycyna, teologia. Także zwykłe słowa jak na przykład "elipsa", czy "cywil" mają, odpowiednio, greckie lub łacińskie pochodzenie. Wiele imion ma rodowód antyczny. Wciąż żywotne są takie zwroty, jak: "stajnia Augiasza", "pięta Achillesa", "puszka Pandory", czy "syzyfowa praca".

Także historiografia narodziła się w czasach antycznych. Za "ojca historii" uchodzi Herodot z Halikarnasu (V w. p.n.e.), autor wybitnego dzieła pt. "Dzieje". Inni greccy historycy to: Tukitydes (V/IV w. p.n.e.), Ksenofont (V/IV w. p.n.e.). W poczet historyków rzymskich zaliczyć należy m. in. Warrona (II/I w. p.n.e.) i Tytusa Liwiusza (I w. p.n.e./I w. n.e.).

Po czasach starożytnych zachował się pokaźny dorobek literacki. Wówczas powstały niemal wszystkie gatunki literackie, z jakimi mamy obecnie styczność. Starożytni rozwijali twórczość zarówno liryczną, jak i dramatyczną i prozatorską. Któż z nas nie słyszał o Homerze? Współcześni uczniowie czytają poezję Safony i Anakreonta, a także "Antygonę" Sofoklesa. Bajki Ezopa (VI w. p.n.e.) stały się inspiracją dla takich twórców, jak La Fontaine, Krasicki, czy Mickiewicz. Najsłynniejszymi rzymskimi poetami byli: Wergiliusz i Horacy (obaj żyli w I w. p.n.e.) oraz Owidiusz (I w. p.n.e./ I w. n.e.). Twórczość komediopisarza Terencjusza (II w. p.n.e.) w dużym stopniu wpłynęła na rozwój europejskiej komedii (Szekspir, Molier, Fredro). Motywy zaczerpnięte ze starożytnej historii i mitologii wielokrotnie stawały się elementem składowym nowożytnych i współczesnych książek, oper i filmów.

Starożytna Grecja to oczywiście kolebka teatru, miejsce narodzin zarówno tragedii, jak i komedii. Okazją dla Greków do organizowania przedstawień były obrzędami ku czci boga wina - Dionizosa (z okazji tzw. Wielkich Dionizji wystawiano tragedie, a przy okazji wesołych pochodów ku czci Dionizosa tzw. komosów - komedie). Przedstawienia teatralne stanowiły dla Greków jedną z podstawowych i ulubionych rozrywek. Na scenie mogli występować tylko mężczyźni, a liczbę aktorów występujących w jednej scenie ograniczono do trzech. W starożytnym Rzymie na scenie występować mogli tylko niewolnicy. Występujący w przedstawieniach aktorzy ubierali specjalne kostiumy, nosili buty na koturnach i wysokie nakrycia głowy. Uzupełnienie kostiumu stanowiły maski, które miały także wzmacniać głos aktorów. W przedstawieniach Grecy stosowali urządzenia techniczne, służące do wywoływania efektów dźwiękowych i świetlnych. Współczesny teatr w dużym stopniu korzysta z dorobku starożytnych. Nadal wystawia się sztuki autorstwa greckich i rzymskich dramatopisarzy.

Pozostałością z czasów starożytnych jest także inna forma spędzania czasu - sport. Ale przede wszystkim organizowanie zawodów sportowych, kibicowanie zawodnikom. To z Grecji wywodzi się idea igrzysk olimpijskich, która odrodziła się u schyłku XIX wieku za sprawą Pierre'a de Coubertina. Uważa się go za ojca nowożytnego ruchu olimpijskiego. Grecy organizowali wiele igrzysk - ale te najbardziej znane odbywały się co cztery lata w Olimpii. Okres między kolejnymi igrzyskami nazywano... olimpiadą. Obecnie słowo "olimpiada" stosuje się na określenie samej imprezy sportowej, zachowano także czteroletni cykl olimpijski. Igrzyska greckie miały charakter sakralny (te w Olimpii odbywały się ku czci Zeusa) i składały się na nie zarówno zawody sportowe, jak i artystyczne. Pierwsze przekazy o igrzyskach olimpijskich odnoszą się do 776 r. p.n.e. Popularne u nas dyscypliny, jak biegi, zapasy, boks, skoki, rzut dyskiem i oszczepem były uprawiane także przez starożytnych Greków. W pierwszym dniu igrzysk trenerzy i zawodnicy składali przysięgę, że będą walczyć uczciwie. Przysięgę składali też sędziowie. Inaczej niż dziś nagrodą w igrzyskach olimpijskich był wieniec z gałązek oliwnych. Na czas trwania igrzysk ogłaszano tzw. pokój boży.

Osiągnięcia starożytnych Greków i Rzymian można by wyliczać bez końca. Wspaniałą architekturę, którą możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Dzieła sztuki, które znajdują się w zbiorach muzealnych i przez wieki inspirowały kolejnych twórców. Podziw wzbudzają ówczesne osiągnięcia techniczne (zastosowanie łuku i sklepienia w architekturze, rzymskie drogi, cement, kanalizacja i wodociągi). Ustroje starożytne, jak demokracja ateńska, czy system republikański starożytnego Rzymu stały się podstawą współczesnych ustrojów państwowych. W prawie cywilnym i karnym odnaleźć można ślady prawa rzymskiego, którego wiele postanowień jest aktualnych do dzisiaj.

Kolebką rozwoju europejskiego była starożytna Grecja. To tam powstawały zaczątki filozofii, nauk matematycznych, przyrodniczych i humanistycznych, to tam narodziło się wiele idei. Pomysły greckie zostały przekazane mieszkańcom Italii, którzy rozwinęli je i udoskonalili. Wraz z podbojami rzymskimi i tworzeniem się Imperium Romanum, osiągnięcia cywilizacji grecko - rzymskiej docierały w rejony całego basenu Morza Śródziemnego. Wraz z rozwojem handlu między Imperium Rzymskim, a pozostałą częścią Europy, zwiększał się zakres oddziaływania cywilizacji antycznej. Na ziemiach polskich, które znajdowały się przecież daleko poza granicami rzymskimi odnajdujemy rzymskie monety i wyroby rzymskiego rzemiosła. Dorobek starożytnych nie zaginął po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Wbrew utartym poglądom już w średniowieczu interesowano się antyczną filozofią i literaturą. W okresie renesansu zainteresowanie to odżyło z jeszcze większą siłą. W tym czasie zarówno architektura, jak i malarstwo oraz rzeźba odwoływały się w swej formie i treści do tradycji antycznych. Potem jeszcze wielokrotnie odwoływano się do czasów starożytnych. Ponieważ nie da się zaprzeczyć olbrzymiemu wpływowi cywilizacji antycznej Grecji i Rzymu na współczesną kulturę europejską bez cienia wątpliwości możemy uznać się za spadkobierców kulturalnych starożytnych Greków i Rzymian.

/ Same nudy.

PRM

deviantart

Joasia

[link widoczny dla zalogowanych]

PRM

http://www.youtube.com/v/SSPzhA7mbBE

Draught

http://www.thedenaturat.fora.pl/

PRM

CreateObject("SAPI.SpVoice").Speak"I love you"

Draught

Antynomia

[link widoczny dla zalogowanych]